Dostęp do informacji o środowisku

 

Na początku stycznia 2025 przedstawiliśmy nasz „Raport o stanie jawności 2024”, w którym opisujemy zeszły rok pod kątem ważnych jawnościowych wydarzeń. Zaprezentowaliśmy w nim również wyniki zrealizowanych przez nas monitoringów.  Chcąc przybliżyć Państwu zaprezentowane w naszym raporcie treści, postanowiliśmy publikować jego najciekawsze fragmenty. Jako pierwszy prezentujemy materiał opisujący zrealizowany przez nas monitoring prawa do informacji o środowisku. Odpytaliśmy dla Was wiele podmiotów, by dowiedzieć się, jak wywiązują się z realizacji tego prawa. Na wstępie prezentujemy również pigułkę wiedzy dotyczącą prawa do informacji o środowisku, ponieważ korzysta się z niego nieco inaczej niż z prawa do informacji.

Przepisy dotyczące informacji o środowisku

W Polsce prawo do informacji o środowisku opiera się na innym reżimie prawnym niż prawo do informacji publicznej. Przepisy te wynikają z art. 74 ust. 3 Konstytucji RP, ratyfikowanej przez Polskę w 2001 roku Konwencji z Aarhus oraz dyrektywy 2003/4/WE. Zasady udostępniania tego typu informacji kształtuje ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (dalej: ustawa ooś). Konstytucja i ustawa ooś wskazują, że każdy ma prawo do informacji o środowisku i jego ochronie. Ustawa bardzo szeroko definiuje informację o środowisku — część z informacji stanowiących informację o środowisku stanowi wspólny zbiór z informacją publiczną. Ustawa ooś w odróżnieniu od ustawy o dostępie do informacji publicznej wskazuje, że władze publiczne wyznaczają osoby, które zajmują się udostępnianiem informacji o środowisku i jego ochronie (art.10). Terminy dotyczące udostępnienia informacji wynoszą do 30 dni i w przypadku bardziej skomplikowanych spraw mogą zostać wydłużone do maksymalnie 2 miesięcy. Ponadto pojawia się też szczególna kategoria informacji — takich, które instytucje zobowiązane są udostępniać proaktywnie i publikować je w wykazach informacji o środowisku. Ustawa ooś wskazuje szczegółowo, które kategorie informacji powinny być udostępniane w ten sposób, a w przypadku wnioskowania o nie, organ zobowiązany jest do udostępnienia ich w ciągu 3 dni. Odpowiedź na wnioski o informację o środowisku realizowana jest bezpłatnie, chyba że informacja wymaga dodatkowego wyszukania lub przetworzenia do wskazanej formy. Wtedy zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska, opłata za wyszukiwanie informacji wynosi 5 zł, jeżeli wymaga wyszukania do dziesięciu dokumentów. Jeżeli informacja wymaga wyszukania więcej niż dziesięciu dokumentów, za każdy kolejny wyszukany dokument zapłacimy 50 groszy. Inne opłaty mogą wiązać się z zeskanowaniem dokumentów (10 groszy za stronę) lub wykonaniem kserokopii (15 groszy za stronę) lub jeżeli zażyczymy sobie ich wysyłki firmą kurierską (zgodnie z cennikiem).

Monitoring dotyczący informacji o środowisku

By sprawdzić, jak organy będące podmiotami zobowiązanymi do udzielania informacji o środowisku radzą sobie z udzielaniem odpowiedzi, przeprowadziliśmy monitoring, w którym pytaliśmy gminy, miasta, starostwa powiatowe, urzędy marszałkowskie oraz parki narodowe i Regionalne Dyrekcje Ochrony Środowiska.

Zapytaliśmy o liczbę wniosków dotyczących informacji o środowisku, łączną wysokość opłat dotyczącą przekształcenia informacji o środowisku (np. kserowania lub skanowania) w 2023 roku. Wnioskowaliśmy o podanie stanowiska osób udzielających odpowiedzi na wnioski oraz wskazanie ich zakresu obowiązków. Prosiliśmy także o linki do wykazów dotyczących informacji o środowisku. Łącznie w ramach monitoringu wysłano 833 wnioski, a otrzymaliśmy 718 odpowiedzi.

Tabela: Liczba wysłanych wniosków i liczba odpowiedzi w ramach monitoringu informacji o środowisku

Typ organuLiczba wysłanych wnioskówLiczba udzielonych odpowiedziOdsetek odpowiedzi
RDOŚ1616100%
Starostwa powiatowe31427888,54%
Miasta na prawach powiatu665887,88%
Parki narodowe232086,96%
Gminy39833383,67%
Urzędy marszałkowskie161381,25%

Liczba wniosków o informację o środowisku

Spośród 333 gmin, które odpowiedziały, 77 gmin (23%) nie zarejestrowało żadnego wniosku o informację o środowisku w 2023 roku. Większość gmin (około ⅔) odnotowała nie więcej niż 5 wniosków. Największą liczbę zgłoszeń miały gmina miejsko-wiejska Wieliczka (40 wniosków) i gmina wiejska Kazimierz Biskupi (38 wniosków). Średnia liczba wniosków wyniosła 4,8, a mediana – 3.

Wśród miast na prawach powiatu otrzymaliśmy odpowiedzi z 58 miast (88% wszystkich zapytanych). Tutaj możemy zaobserwować dużą rozpiętość liczby wniosków, która wynosi od kilku do kilkuset. Najwięcej wniosków odnotowano we Wrocławiu (452), w Poznaniu (224) i Krakowie (202). Średnia liczba wniosków, który wpłynęły do urzędów miast, wyniosła 36, a mediana 13,5.

Urzędy marszałkowskie to jedne z częściej pytanych instytucji o informacje o środowisku w Polsce. Spośród 13 urzędów, które odpowiedziały (81% zapytanych), odnotowano łącznie 3016 wniosków. Rozpiętość wynosiła od 97 w województwie lubelskim do 565 w dolnośląskim.

Spośród 20 parków narodowych, które odpowiedziały (87% zapytanych), większość odnotowała najwyżej kilka wniosków. Babiogórski, Słowiński i Wielkopolski Park Narodowy przekroczyły liczbę 8 wniosków, z czego najwięcej w 2023 roku odnotowano w Wielkopolskim Parku Narodowym (26 wniosków).

Z 278 starostw (89% zapytanych), średnia liczba wniosków wyniosła 25, a mediana 9. Największą liczbę wniosków odnotowano w Starostwie Powiatowym w Wodzisławiu Śląskim (1054 wnioski), Kluczborku (481 wniosków) i Dąbrowie Tarnowskiej (717 wniosków).

Regionalne Dyrekcje Ochrony Środowiska otrzymały najwięcej wniosków dotyczących informacji o środowisku. Wszystkie 16 Regionalne Dyrekcje Ochrony Środowiska odpowiedziały, notując łącznie 10 052 wnioski. Rozpiętość pomiędzy poszczególnymi regionami wyniosła od 194 w Białymstoku po 2148 w Warszawie.

Opłaty za informację o środowisku

Spośród 256 gmin, które odnotowały przynajmniej jeden wniosek, tylko 21 gmin (8%) naliczyło opłaty. Zazwyczaj były to niewielkie kwoty – od kilkunastu do kilkudziesięciu złotych. Wyższe opłaty odnotowano w Szubinie (309,96 zł), Małym Płocku (859 zł) i Dobrzycy (1025 zł), choć nie wynikały one z nadzwyczajnej liczby wniosków, co sugeruje, że opłaty mogły zależeć od charakteru zapytania. Średnia opłata na jeden wniosek wyniosła 2,05 zł.

Wśród miast na prawach powiatu 29% miast nie pobrało żadnych opłat. Wśród miast, które naliczyły opłaty, większość z nich mieściła się w zakresie od 0 do 130 zł. Wyjątkiem są Suwałki, które za 4 wnioski pobrały łącznie 587,42 zł. Średnia opłata w przypadku miast wyniosła 3,47 zł na wniosek.

W starostwach średnia opłata wyniosła 3,63 zł na wniosek. Wyjątkowo wysokie średnie opłaty, przy dużej liczbie wniosków, naliczono we Wrocławiu (13,37 zł) i Olsztynie (9,42 zł). Ciekawym przypadkiem jest Kluczbork, gdzie przy 481 wnioskach łączna opłata wyniosła 19,60 zł, co daje średnią 0,04 zł na wniosek.

Średnia opłata za realizację wniosku: Gminy – 2,05 zł, Starostwa – 3,63 zł, Urzędy marszałkowskie – 9,80 zł

Pośród urzędów marszałkowskich średnia opłata na jeden wniosek wyniosła 9,80 zł, choć występowały spore różnice między urzędami. W Zachodniopomorskiem opłata wyniosła 2,32 zł (przy 111 wnioskach), natomiast w Lubelskiem aż 25,10 zł (przy 97 wnioskach).

W 2023 roku żaden park narodowy nie pobrał opłat za udostępnianie informacji o środowisku, mimo iż łącznie odnotowano 126 wniosków.

Opłaty za realizację wniosków były naliczane bardzo rzadko przez Regionalne Dyrekcje Ochrony Środowiska i zwykle wynosiły mniej niż złotówkę na wniosek. Przykładowo, w Białymstoku średnia opłata wyniosła 0,07 zł, a w Rzeszowie 3,55 zł.

Na podstawie powyższych danych widzimy, że przeciętne opłaty związane z przetworzeniem informacji o środowisku nie są zbyt wysokie, choć jednostkowe przypadki pokazują, że mogą wynieść nawet ponad 1000 zł. W parkach narodowych oraz w większości RDOŚ opłat nie pobierano lub były one symboliczne, co wiąże się prawdopodobnie z udostępnianiem informacji w biurach tych instytucji. Opłaty poniżej 5 zł wskazują, że w wielu przypadkach wnioskowana informacja była łatwo wyszukiwalna dla urzędników odpowiadających na wnioski lub wnioskodawcy na podstawie ogólnie dostępnych informacji (z Biuletynów Informacji Publicznej czy platform przetargowych) byli w stanie przygotować precyzyjne pytania.

Osoby udzielające odpowiedzi na wnioski i zakres ich obowiązków

Zgodnie z art.10 ustawy ooś władze publiczne wyznaczają osoby, które zajmują się udostępnianiem informacji o środowisku i jego ochronie.

W 78 gminach (23%) nie ma jednej, wyznaczonej osoby odpowiedzialnej za realizację tego typu wniosków, a odpowiedzi udzielają różne referaty, wydziały czy pracownicy merytoryczni, czasem wszyscy pracownicy lub każdy indywidualnie. W pozostałych przypadkach funkcję tę pełnią najczęściej inspektorzy, referenci lub kierownicy, rzadziej wójt lub sekretarz. Do najczęściej wskazywanych zadań należy: przygotowywanie projektów odpowiedzi na wnioski, koordynowanie procesu udostępniania informacji (np. pilnowanie terminów), redagowanie treści w wykazach publicznych, prowadzenie rejestru wniosków oraz przygotowywanie okresowych zestawień dotyczących udostępniania informacji o środowisku.

W około połowie miast na prawach powiatu brak jest jednej wyznaczonej osoby, a odpowiedzialność spoczywa na referatach lub wydziałach. W pozostałych przypadkach wyznaczeni są głównie inspektorzy, czasem naczelnicy, kierownicy, specjaliści lub dyrektorzy. Obowiązki są podobne do tych w gminach, z naciskiem na koordynowanie procesu udostępniania informacji, prowadzenie rejestru wniosków oraz przygotowywanie odpowiedzi na wnioski.

W urzędach marszałkowskich odpowiedzi na wnioski udzielają najczęściej dyrektorzy, inspektorzy lub starsi specjaliści. Poza przygotowywaniem odpowiedzi, zajmują się też prowadzeniem rejestru, koordynowaniem procesu udostępniania informacji, redagowaniem publicznych wykazów oraz sporządzaniem okresowych zestawień.

W trzech parkach narodowych osobami, które odpowiadają na wnioski, są dyrektorzy, w czterech – główni lub starsi specjaliści, w dwóch kierownicy, a w pozostałych przypadkach nie wskazano jednej odpowiedzialnej osoby. Wśród obowiązków wskazano: koordynowanie procesu udostępniania informacji, przygotowywanie odpowiedzi na wnioski, prowadzenie rejestru i redagowanie publicznie dostępnych informacji. Obowiązek przygotowywania zestawień nie został tutaj odnotowany.

Brak wyznaczonych urzędników odpowiedzialnych za udostępnianie informacji o środowisku jest niezgodny z art. 10 ustawy ooś.

Pośród 55% starostw wyznaczono jedną odpowiedzialną osobę za udostępnienie informacji o środowisku i jego ochronie. Osoby te piastują m.in. stanowiska dyrektora, geologa, specjalisty, inspektora, kierownika, naczelnika lub referenta. W pozostałych przypadkach odpowiedzialność za realizację wniosków o informację o środowisku leży najczęściej po stronie wydziałów ochrony środowiska. Do najczęściej wymienianych zadań należą: prowadzenie rejestru wniosków, przygotowywanie projektów odpowiedzi, redagowanie wykazów publicznych, koordynacja procesu (terminy) i sporządzanie okresowych zestawień.

W większości RDOŚ wskazano jedną osobę odpowiedzialną, zwykle specjalistę (starszego lub głównego), inspektora, a czasem starszego inspektora. W niektórych dyrekcjach przypisano obowiązki dwóm lub trzem osobom, a w Warszawie i Wrocławiu nawet pięciu. Dominującymi obowiązkami są: koordynowanie procesu udostępniania informacji (dbanie o terminy), przygotowywanie projektów odpowiedzi na wnioski, prowadzenie rejestru i redagowanie treści do publicznych wykazów.

Pomimo zapisów art. 10 ustawy ooś, widzimy, że obowiązki związane z udzieleniem informacji o środowisku są często rozproszone pomiędzy różne referaty, wydziały lub pracowników. Taka organizacja może powodować brak spójności i terminowości w realizacji wniosków oraz być przeszkodą w rozliczaniu odpowiedzialności za ewentualne błędy czy zaniedbania. Brak wyznaczonych, jednoosobowych stanowisk odpowiedzialnych za udostępnianie informacji o środowisku w wielu instytucjach jest niezgodny z art. 10 i może wskazywać na niedostateczną świadomość obowiązków wynikających z tego przepisu. Dla pełnej zgodności z prawem władze publiczne powinny zweryfikować swoje struktury organizacyjne i zadbać o wyznaczenie konkretnych osób odpowiedzialnych, co pozwoliłoby poprawić dostępność informacji o środowisku i wywiązywanie się z obowiązków wynikających z przepisów.

Wykazy informacji o środowisku

W ustawie ooś art. 21, 22 i 23 dotyczą obowiązków władz publicznych w zakresie udostępniania danych o dokumentach związanych ze środowiskiem i jego ochroną. Art. 21 nakazuje umieszczanie w publicznie dostępnych wykazach danych o dokumentach zawierających informacje o środowisku, takich jak decyzje środowiskowe, raporty, programy ochrony, prognozy oraz dokumenty związane z odpadami, hałasem i ochroną przyrody. Dane te muszą być dostępne w ciągu 14 dni od ich wytworzenia lub przekazania właściwym władzom. W art. 21 ust. 2 wskazano 37 rodzajów danych, które mają być umieszczone w publicznie dostępnych wykazach dotyczących informacji o środowisku i jego ochronie. Każdy punkt główny zawiera od jednego do kilku szczegółowych podpunktów, co znacząco rozszerza zakres informacji, które powinny być udostępnione w publicznych wykazach. Z kolei art. 22 ustawy ooś zobowiązuje odpowiednie władze publiczne do prowadzenia tych wykazów, a art. 23 nakłada wymóg prowadzenia ich w formie elektronicznej i udostępniania w Biuletynie Informacji Publicznej. W ramach monitoringu poprosiliśmy instytucje o podanie możliwych do skopiowania linków prowadzących bezpośrednio do prowadzonych wykazów.

Z 333 gmin, które odpowiedziały na zapytania, 84% (280 gmin) podało linki do swoich wykazów informacji o środowisku, najczęściej kierując do Biuletynu Informacji Publicznej (BIP), bazy OOŚ lub Ekoportalu. Dwie gminy (Regnów i Besko) poinformowały, że dopiero pracują nad przygotowaniem wykazów. Sześć gmin stwierdziło, że posiadają wykazy tylko w formie papierowej, a cztery inne zadeklarowały, że nie publikują wykazów. 18 gmin jednoznacznie wskazało, że takich wykazów nie prowadzi, z czego jedna z nich, Ciechanowiec, podała jako przyczynę uchylenie stosownego przepisu. Dodatkowo, ponad 20 odpowiedzi było trudnych do interpretacji. Choć większość gmin podała linki do wykazów, część instytucji wykazała się brakami w tym zakresie, co może świadczyć o niedostatecznej realizacji obowiązków dotyczących dostępu do informacji o środowisku.

Z 278 starostw, które odpowiedziały (89% wszystkich zapytanych), 94% (262 starostwa) podało linki do swoich wykazów, najczęściej kierując do BIP-u, Ekoportalu, Eko Karty lub Systemu SIOS. Pozostałe starostwa zadeklarowały, że nie prowadzą wykazów, nie publikują ich, mają je w wersji papierowej lub wskazały, że są one w przygotowaniu. Przykładem może być Starostwo Powiatowe w Międzyrzeczu, które wykazy prowadzi w wersji papierowej i zaprosiło nas, by je obejrzeć w urzędzie.

Z 58 miast, które odpowiedziały (88% wszystkich zapytanych), tylko jedno, Tarnobrzeg, nie prowadziło elektronicznych wykazów informacji o środowisku. Pozostałe miasta dostarczyły linki do wykazów w BIP-ie lub Ekoportalu, przy czym niektóre odpowiedzi odsyłały ogólnie na te strony, bez podania dokładnych odnośników.

Spośród 13 urzędów marszałkowskich, które odpowiedziały (81% wszystkich zapytanych), większość podała linki do wykazów na BIP lub Ekoportal, czasami wspominając także o platformie F7 lub Eko Kartach (np. w województwie łódzkim). Odpowiedzi te były na ogół szczegółowe, jednak w nielicznych przypadkach brakowało bezpośrednich odnośników.

Spośród 13 urzędów marszałkowskich, które odpowiedziały (81% wszystkich zapytanych), większość podała linki do wykazów na BIP lub Ekoportal, czasami wspominając także o platformie F7 lub Eko Kartach (np. w województwie łódzkim). Odpowiedzi te były na ogół szczegółowe, jednak w nielicznych przypadkach brakowało bezpośrednich odnośników.

Wszystkie (16) Regionalne Dyrekcje Ochrony Środowiska odpowiedziały na zapytania, podając mniej lub bardziej szczegółowe linki do wykazów, najczęściej do BIP-u lub Ekoportalu, a czasami także do innych platform, takich jak Centralny Rejestr Ochrony Przyrody czy Geoserwis prowadzony przez GIOŚ. Instytucje te generalnie dobrze radziły sobie z dostępnością linków, co wskazuje na ich przygotowanie i znajomość obowiązków w zakresie udostępniania informacji środowiskowych.

Wśród 20 parków narodowych, które odpowiedziały (87% wszystkich zapytanych), połowa podała lokalizacje wykazów w swoich BIP-ach. Druga połowa nie prowadziła ani nie publikowała wykazów, jednak większość z tych parków tłumaczyła, że nie prowadzą rejestrów z powodu braku stosownych postępowań w danym roku. Magurski i Wielkopolski Park Narodowy były jedynymi, które podały linki do rejestrów.

Instytucje publiczne poproszone o podanie bezpośrednich linków do wykazów radziły sobie z tym zadaniem w różnym stopniu. Starostwa, Regionalne Dyrekcje Ochrony Środowiska (RDOŚ), urzędy marszałkowskie i miasta na prawach powiatu w przeważającej większości spełniły wymogi, podając linki prowadzące do BIP-u lub Ekoportalu, często z dokładnymi odnośnikami do stosownych wykazów. Pewne niedociągnięcia pojawiły się w gminach, wśród których część nie prowadziła wykazów elektronicznie lub odsyłała do form papierowych.

Rejestry dotyczące drzew

W art. 21 ustawy ooś wskazano wiele różnych rodzajów informacji o środowisku i jego ochronie, które powinny być publikowane proaktwynie w wykazach informacji o środowisku. Art. 21 ust. 2 pkt 24 lit. f ustawy ooś odnosi się do rejestru danych dotyczących wniosków o wydanie decyzji i samych decyzji wydanych w sprawach zezwoleń na usunięcie drzew lub krzewów. W rejestrze tym mają być umieszczane informacje zarówno o wnioskach złożonych w celu uzyskania takich zezwoleń, jak i o decyzjach, które zostały wydane na ich podstawie. Upublicznienie tych informacji, zgodnie z art. 23, powinno odbywać się w formie elektronicznej, najlepiej w Biuletynie Informacji Publicznej, aby zapewnić łatwy i powszechny dostęp do informacji. W ramach naszego monitoringu zapytaliśmy gminy, powiaty, miasta i urzędy marszałkowskie, które wydają takie decyzje, o linki do takiego rejestru. Wybraliśmy właśnie te rejestry, ponieważ obowiązek ich publikacji dotyczy jednostek różnego szczebla administracji i pozwala zweryfikować w praktyce działanie rejestrów.

Spośród 333 gmin, które odpowiedziały, 209 gmin (63%) podało linki do rejestru wniosków o wydanie zezwolenia, kierując do BIP-u lub Ekoportalu. 31 gmin przyznało, że nie prowadzi takiego rejestru, a 22 gminy zadeklarowały, że rejestr prowadzą, ale go nie publikują. 7 gmin prowadzi rejestr w wersji papierowej, a 5 wskazało, że rejestr jest w przygotowaniu. Aż w 59 przypadkach odpowiedzi były trudne do interpretacji lub nie zawierały linku.

Wśród 58 miast, które odpowiedziały, Biała Podlaska przyznała, że rejestr nie był prowadzony, ale zadeklarowano jego przyszłą realizację i aktualizację. Tarnobrzeg również nie prowadził elektronicznego rejestru wniosków i zezwoleń. Większość pozostałych miast podała linki do rejestru w BIP-ie lub Ekoportalu, choć kilka odpowiedzi było niejasnych lub odsyłało ogólnie do BIP-u lub strony Ekoportalu bez dokładnych odnośników.

Wśród 278 starostw, które odpowiedziały, 89% (248 starostw) podało linki do rejestru, kierując do BIP-u, Ekoportalu, Eko Karty lub Systemu SIOS. Pozostałe starostwa zaznaczyły, że rejestr jest w przygotowaniu, nie prowadzą go lub z jakichś względów nie podano dokładnego linku.

Urzędy marszałkowskie, które odpowiedziały (13 z 16), wskazały mniej lub bardziej szczegółowe linki do rejestrów w BIP-ie lub Ekoportalu. W odpowiedziach zaznaczano szczegółowe odnośniki, jednak brakowało pełnej zgodności co do bezpośrednich linków w każdym przypadku.

Dane z monitoringu pokazują, że instytucje publiczne w różnym stopniu realizują ustawowe obowiązki związane z publikowaniem rejestrów informacji o środowisku, co ma znaczący wpływ na przejrzystość ich działań i dostęp społeczeństwa do kluczowych danych. Starostwa powiatowe i urzędy marszałkowskie na ogół radzą sobie dobrze, spełniając wymogi ustawy ooś i udostępniając linki do wykazów na stronach BIP lub Ekoportalu. Z kolei gminy i miasta na prawach powiatu wykazują zróżnicowane podejście – choć większość dostarcza odpowiednich odnośników, pewna część instytucji nie prowadzi rejestrów w formie elektronicznej, co może ograniczać dostępność informacji. Niektóre gminy prowadzą rejestry jedynie w wersji papierowej lub podają nieprecyzyjne odpowiedzi, co może wskazywać na częściowe braki w realizacji obowiązków wynikających z przepisów.

Przepisy ustawy ooś (art. 21 ust. 2 pkt 24 lit. f) wymagają, by instytucje publiczne publikowały dane o wnioskach i decyzjach związanych z usunięciem drzew i krzewów, co pozwala na bieżąco monitorować stan zieleni publicznej i sprawować społeczną kontrolę nad takimi działaniami. Ustawa wymaga, aby dane były dostępne w ciągu 14 dni od ich wytworzenia lub przekazania właściwym władzom, a art. 23 obliguje instytucje do prowadzenia rejestrów w formie elektronicznej. Brak pełnego wdrożenia tych zasad przez niektóre gminy i miasta może utrudniać obywatelom dostęp do aktualnych informacji oraz obniżać przejrzystość procesów zarządzania środowiskiem.

Nierówności w podejściu różnych instytucji wskazują na potrzebę większej standaryzacji w udostępnianiu informacji, zwłaszcza w zakresie jednoznacznego oznaczania linków i ułatwienia ich wyszukiwania. Praktyki wskazują także, że nie wszystkie gminy i miasta w pełni rozumieją swoje obowiązki wynikające z przepisów ooś.

 

Pomóż jawności i naszej niezależności!

Komentarze

  1. aktywisze

    ” ratyfikowanej przez Polskę w 2001 roku Konwencji z Aarhus”
    Kiedy została ona opublikowana ona w Dzienniku Ustaw
    Kto i dlaczego, blokował latami jej publikację?
    Dlaczego tzw. ekologiczne NGO, UDAWAłY udawały że wszystko jest w porządku ?
    Co z brakiem publikacji Konwencji w DU, miał wspólnego Miler ?
    Jakie były następstwa braku publikacji tej konwencji w DU?

Dodaj komentarz

Przed wysłaniem komentarza przeczytaj "Zasady dodawania i publikowania komentarzy".

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *