9 grudnia każdego roku obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Zapobiegania Korupcji – ustanowiony w 2003 roku – a zatem, podobnie jak my – osiemnastoletni. Ma on upamiętniać  ratyfikowanie Konwencji ONZ przeciw Korupcji. Polska ratyfikowała Konwencję w 2006 roku.

Gdy ponad 20 lat temu zaangażowaliśmy się jako aktywiści w działania Programu przeciw Korupcji realizowanego przez Fundację im. Stefana Batorego i Helsińską Fundację Praw Człowieka, dopiero się uczyliśmy, że korupcja to nie tylko łapówka, ale przede wszystkim korzystanie z władzy mającej być publiczną misją, do realizacji prywatnych interesów. To używanie władzy dla siebie, swojego środowiska, swojej grupy interesów, a nie na rzecz dobra wspólnego.

W wielu krajach pojawiają się problemy z korupcją i nadużywaniem publicznego urzędu dla prywatnych celów. Takie niewłaściwe zachowania koryguje prawo, które mówi, co można robić i karze za przekraczanie norm. Opisuje, jak wygląda sprawiedliwość. A sprawiedliwość, na podstawie prawa, wymierzają sądy.

A co dzieje się, jeśli system wymierzania sprawiedliwości jest wadliwy? Jeśli sędziowie – zamiast opierać się na prawie – motywowani są jakimiś innymi, ukrytymi powodami? Wtedy mamy problem. Ale znów, póki są to pojedyncze przypadki, także ci sędziowie podlegają prawu. A co, jeśli cały system wymierzania sprawiedliwości zależny jest od tych „ukrytych powodów”. Wtedy jest bardzo źle. Sprawiedliwość jest w odwrocie. Mało kto umie się wyłamać. I korupcja, marnowanie pieniędzy publicznych, przejęcie pełnej władzy przez władzę, są faktem.

Polsko – pomyśl, gdzie dziś jesteś.